می گویند خاک غم را سرد میکند... خاک سردی می آورد.
اما مگر خاک ایران خاک است که خاصیت سرد کنندگی داشته باشد؟؟؟
خاک ما ترکیبی است از خون و پاره های جگر داغداران پوشیده بر زخم های اندرون.
با پاره های جگر مردم سرزمینم سرد شوم یا بر زخم های دل رهبرم آرام گیرم؟
اصلا چرا باید سرد شوم؟ چرا نباید اشک بریزم؟ چرا. نباید از بار این درد سنگین بمیرم؟
بر زخم هایم مباد که پینه ببندد.
بر خون دلم مباد که د´لمه بزند.
زخم هایم باید همیشه تازه بماند و خونم ابد در جریان... تا همیشه ی تاریخ
آهنگران چه قشنگ میخوند اگر آه تو از جنس نیاز است در باغ شهادت باز, باز است....
حالا من یه چیزی میگم قول بدین بهم نخندید.
نخندید ما دلمون یه جایی بدجوری ترک خورده یوقت میشکنه...
کی ترک خورده؟ یک راست میرم سر اصل مطلب... همون روزی که تابوت پدرو آوردن تو حیاط خونه... همون خونه ای که آجرهاشو با دست خودش رو هم گذاشته بود... همون خونه ای که نقشه شو با دختراش با یه تیکه چوب رو زمین خاکی کشیده بود... آره ... همون روز دلم ترک خورد که قدم حتی به زانوی پاسدارایی که تابوت پدرو روی زمین گذاشتند نمیرسید ولی شدم فرزند شهید... همون موقعی ترک خورد که از پدر خوش قد و قامتم یه پیکر خونین و در هم تنیده آوردن...
دلم یه جای دیگه هم ترک خورد... همونجا که پیکر خونین و سوخته حاج قاسمی رو دیدم که سالها بود شده بود پدر معنوی هم بچه شهیدا ... همون حاج قاسمی که لبخند از روی لبش نمی افتاد....
آره دل من ترک خورد....همون روزی که مادرم مسیر بین خونه و گلزار شهدا رو اشک ریخت و آرام مویید و ناله کرد.... چرا که پدر وصیت کرده بود مبادا با صدای بلند گریه کنید... راستی یه جای دیگه هم دلم ترک خورد... همونجا که همسر حاج قاسم.... آه... شهید حاج قاسم... چه کنم هنوز روی زبانم نمیچرخه این ترکیب غریب.... آره همونجا که همسر شهید حاج قاسم بغضش رو به سختی فرو خورد و با آرامش به پیام تسلیت رهبرم گوش داد.... من میدونم اونجا همسر شهید حاج قاسم داشت از درون, سیل اشک می بارید ولی با صدا گریه نمیکرد... مبادا دشمن بشنوه....
آره دل من همونجایی ترک خورد که از پدر چیزی نمانده بود تا غسلش بدن... آره داشتم میگفتم... یه چیزی میگم آروم میگم فقط بهم نخندید... یهو دیدی دلم شکست و گریه کردم... میدونید که عرش خدا با چی میلرزه؟؟؟ میگم حالا که در باغ شهادت باز شده نمیشه ما رو سیاهارو هم یه جوری از اون گوشه کنارا قایمکی یواشکی ردمون کنن بریم تو؟؟؟؟
عمری به آرامش خوابیدیم و تو شدی حافظ امنیتمان در حالیکه روی کوه ها و تپه ها به دنبال شهادت میدویدی...
سرانجام وقتی که ما هنوز در خواب بودیم شهادت, تو را در آغوش کشید و زمان خواب آرام تو هم فرا رسید...
.سردار... آرام بخواب که پیکر در خون طپیده ات نیز آرامش را از چشمان از حدقه بیرون زده ی دشمنانت ربوده و خواب را برایشان حرام کرده است
. سردار .... آرام بخواب که علمت بر زمین نخواهد ماند... امشب مهمانی عرشیان است و اندوه فرشیان. یارانت به استقبال آمده اند و ملائک هلهله کنان مقدمت را فرش کرده اند با حریر بالهایشان...
سردار... در عرش خدا آرام که گرفتی سلام ما فرزندان شهید را به پدر برسان... به آنها بگو ما وارثان خون سرخ تاریخیم... ما از سلاله ی شهادتیم و از مرگ نمی هراسیم... گهواره های مارا پدر با دست عشق تکان داده و مادر بر گوش مان لالایی علی اکبر خوانده ... زبانمان را با تربت پاک حسین گشوده اند و بازی های کودکانه مان ریختن چای در هیئت اباعبدالله بوده است... ما ز سر بریده نمی هراسیم که ما وارثان خون سرخ شهیدانیم.......
سردار.... آرام بخواب که عشق آموزان مکتب حسینی نخواهند گذاشت چشمان پلید دشمنان دین و دیانت بر ناموس وطن سایه افکند... آنان که عشق را در مکتب خمینی آموختند و در کلاس خامنه ای پس دادند... آنان که به فضل الهی با دست یاری حق و اراده آهنین ولایت تک به تک قاسم خواهند شد و سلیمانی وار گام برخواهند داشت حتی اگر قطعه قطعه شوند... اربا اربا
#انتقام_سخت
#حاج_قاسم
#سردار_سلیمانی
